Как и почему я выбрал Римско-католический приход

Можем поделиться тем, как мы попали в наш костел Рождества Божьей Матери и почему остались... Кто не из нашего прихода (другая страна, горд, конфессия, может рассказать о своем выборе просто и открыто).[/b][/color]

Владимир, почему первый не начинаете? )))))

Я был крещеным в православии, но в храм приходил очень редко ради любопытства. Приду, посмотрю, послушаю, ничего не пойму из молитвенной скороговорки, и пойду дальше. Относился к верующим с иронией. Никогда не думал, что сам захочу пойти за Иисусом.

Но попал как-то через знакомую девушку на службу в костел. Никогда раньше не был знаком с католиками и шел в храм опять же ради интереса, общего развития.

И в костеле меня зацепило. Там все было очень просто и понятно, без никакого пафоса. А проповедь священника была как-будто про меня, про мою нынешнюю жизнь.

Так и стал приходить на службы постоянно. Потом начались катехезы, после которых попал в неокатехуменальную общину. С тех пор все стало еще более серьезно.

В костеле уже больше четырех лет.

Я еще готовлюсь к рассказу, о том ка попал в наш приход и в католическую конфессию в целом. Это не временное влечение, это глубокое понимание того, что эта главная и верная ветвь, даже, основа христианства.

Только что написал это в другой теме, но повторюсь здесь, так как эта тема для этого и предназначена:

Примерно 7-8 лет назад я зашел в католический храм, в Катедру города Минска, там костел открыт постоянно. Людей не было, я присел на лавочку молча любовался убранством, ничего лишнего как у протестантов. Голова была забита предубеждениями в отношении Девы Марии и Папы Римсколго, как и у любого "нормального" протестанта, иначе он бы не был протестантом.
Спустя минут десять, пятнадцать на сердце и разум снизошел такой Мир, что я почувствовал силу Божью и материнскую Любовь исходящую от Девы Марии. И все мои доводы против этой Любви стали пустыми и неуместными... Потом периодически бывал в этом храме и молча получал благословения Свыше, сердце становилось мягким (здесь всего лишь буквы - это надо чувствовать).

Потом начал изучать жизнь первых христиан, монахов с первого по шестой века и далее. Когда попались (верю, что не случайно) труды Дианисия Ареапагита, протестантское мировоззрение улетучилось.

Меня в Церковь привели мои прабабушки ещё в детстве. Мне было 5 лет и на тот момент храма в г.светлогорске не было, богослужения проходили в каплице. Со Святых месс я часто убегал, т.к. в это время шли диснеевские мультики по телевизору, а месса на польском языке меня не привлекала. Я приходил только на воскресную школу, после которой священник роздавал жевательные резинки и разные сладости. А желание ходить на богослужения появились у меня после того как я стал министрантом.

Владимир, ну а дальше-то?!!!
В Вашем рассказе я узнал знакомое чувство. Это чувство – обретения веры – не логической, не потому что тебя прижали к стенке доказательствами, и ты поэтому поверил, нет! – а чувство, потому что то ли ангел, то ли Сам Дух Святой коснулся самого твоего сердца, самой души твоей – оно многим знакомо, начиная, возможно, с самого апостола Павла, у которого озарение было в тысячу раз сильнее – Сам Господь говорил с ним.
И я это в своей жизни испытывал – чувство, подобное твоему, – душа переворачивалась в сладких конвульсиях. И думал – если это – только отблеск райского блаженства, то каким же должно быть само Царствие Божие и Сам Бог?
А потом это постепенно гасло, наступала «темная ночь богооставленности», так хорошо понятая и описанная испанским мистиком святым Хуаном де ла Круус. Надо было через это пройти – «во тьме этой ночи».
Так тосковала душа Христа в Гефсиманском саду. Может быть, Он уже тогда молил: «Отче, зачем Ты оставил меня?»
Но рано или поздно наступает воскресение души.
Владимир, напишите, что ж было дальше? Ваш опыт интересен и ценен.

Скимен а расскажите Вы нам как пришли в Церковь. Опыт каждого человека важен!

Добры дзень усім. Я ўжо пісаў у адной з тэм, напішу зараз і тута. (Прашу прабачэння за магчымыя памылкі і расейскія словы). Я быў ахрышчаны ў Праваслаў'і, але амаль што ніколі не хадзіў у праваслаўныя храмы. Не магу, не маё гэта, не маё. + да ўсяго - яна адстойвае інтэрэсы расейскага вялікадзяржаўнага шавінізма. Аднойчы, праходзячы каля касцёла, я быў здіўлены, што Імша ў ім праходзіць на беларускай мове. З тых пор я стаў інтарасавацца каталіцтвам у Беларусі і з тых часоў жадаю наведаць Касцёл у Гомелі. Але не ведаю, калі мне, ахрышчанаму ў Праваслаў'і, магу туды зайсці, і як мне сябе там паводзіць - як звычайнаму праваслўнаму, ці як усе астатнія наведвальники Касцёла...

Адкажу за сябе, тым болей, з Раманам ужо завочна знаёмыя )) Я патрапіў да каталікоў шэсць-сем гадоў таму. У дзяцінстве таксама быў ахрышчаны ў праваслаўі, але ў храме амаль ніколі не бываў і вернікам увогуле не быў (як і большасць).

Калі я выпадкова прыйшоў на Імшу ў каталіцкую царкву, мяне таксама прыемна ўразіла мова, а больш за ўсё тое, што маё сэрца нешта кранула. Чытанні на зразумелай мове (калі бываў у праваслаўным храме, на жаль, нічога не разумеў з таго, што чытаюць), казанне святара - усё як быццам пра мяне, і я зразумеў, што Евангелле - гэта не проста старадаўняя кніга, а тое, што датычыцца кожнага чалавека цяперашняга і будучага, і мяне таксама. Таму я пачаў хадзіць у касцёл і там застаўся.

Шмат людзей сустракаў у касцёле, якія таксама былі праваслаўнымі (або пратэстантамі) і захацелі стаць каталікамі. Па розных матывах. І шмат хто з іх сышоў з касцёла або дагэтуль працягвае мітусіцца: то туды, то сюды.

Наш святар кажа, што лепей не мяняць канфесію. У праваслаўі і ў каталіцтве ёсць усё, што трэба для навяртання. Тым болей, калі чалавек шукае ў царкве не Бога, а нешта іншае (мову, сяброў, нешта яшчэ) - тым болей ён у выніку расчаруецца. Гэта можа быць падманам дэмана - ідзі ў тую царкву, там будзе лепей. А ў выніку чалавек можа дзейнічаць так проста з-за сваёй пыхі, і ў выніку страціць ўсё. "Вялікадзяржаўе" царквы - гэта другаснае. У царкве шмат праблем, шмат чаго кепскага, бо яе складаюць людзі - такія ж слабыя грэшнікі, як і ўсе. Але галоўнае - шлях да навяртання - яна дае.

З іншага боку, Бог можа заклікаць у царкву праз нейкія рэчы. Напрыклад, праз мову )) Дапамагчы зразумець, дзе кліча Бог, а дзе дэман, можа толькі Дух святы. Варта маліцца, каб Ён адкрыў праўду.

У любым выпадку, калі вы былі ахрышчаны ў праваслаўі, але з таго часу царкву амаль не наведвалі, думаю, што не кепска не будзе, калі прыйдзеце да каталікоў і там паспрабуеце знайсці Бога. Можа ў вас менавіта такі шлях. Дарэчы, не думайце, што ў нас усё па-беларуску - на жаль, не так (( Мова Набажэнстваў - беларуская, таму ўсе малітвы святар і вернікі чытаюць па-беларуску. Але казанні пробашч вымушаны рабіць на рускай мове, бо людзі не разумеюць. Таксама і чытанні з Бібліі, часцей за ўсё, па-руску. У заходняй і цэнтральнай частках краіны па-беларуску ўсё. Але Гомель, на жаль, рускі горад ((

У касцёле можаце паводзіць сябе як заўгодна, акрамя таго, што перашкаджае Набажэнствам. "Бабак" у нас амаль няма, шыкаць ніхто не будзе )) Можаце проста рабіць тое, што і ўсе - можаце не рабіць, а проста назіраць. Гэта не важна. Па сабе ведаю. Галоўнае - гэта не выкананне правілаў )) Адзінае што - праваслаўная царква не дазваляе сваім вернікам прымаць у каталікоў Святую Камунію. Вы можаце гэта рабіць у касцёле толькі ў тым выпадку, калі прымеце каталіцтва (пасля неабходнай падрыхтоўкі прыступіце да сакрамэнту Першай споведзі і Святой Камуніі). А для такіх падрыхтовак зараз як раз праводзіцца "Школа веры".

Яшчэ нюанс - наш пробашч зараз з'язджае па пару тыдняў. Будзе толькі вікарый - малады ксёндз з Польшчы, які пакуль не вывучыў ані рускай, ані беларускай мовы ((

Так што раю прыходзіць на нас ужо на Раство (і на Школу веры). Але лепей слухайце Бога - можа, ён заклікае вас у храм менавіта сёння ))

І апошняе. Калі я стаў каталіком, знаёмы праваслаўны святар мяне зусім не асудзіў. Ён разумее, што такім можа быць мой шлях, абраны Богам. А вось асудзілі ведаеце хто? Тыя, хто лічыць сябе праваслаўнымі, але ў царкве бывае раз на тры гады ))

Дзякуй за такі разгорнуты адказ, Павел Я вельмі спадзяюся, што ў Касцёле маё сэрца таксама нешта кране, бо як раз гэтага мне і не хапала, калі я нават заходзіў у Праваслаўны храм. І не хапае зараз... Што тычыцца таго, як павоздіць сябе ў Касцёле, то я пытаў гэта таму, што я шмат разоў бачыў, як педантычна да гэтага ставяцца праваслаўныя вернікі - Царква вельмі блізка ад майго дома, а мая маці ды бабка таксама вельмі педантычныя ў гэтым пытанні ) Але ня гледзячы на гэта, як так і не змог стаць сапраўдным праваслаўным вернікам...
І яшчэ такое пытанне. У які час можна наведваць Касцёл? Ён заўсёды адчынены, ці толькі пад час Імшы?