Чаму нам не сорамна быць шматдзетнай сям'ёй

Псальма 126 кажа нам пра дзяцей - «Вось спадчына ад Госпада: дзеці; ўзнагарода ад Яго - плод чэрава. Шчасны той чалавек, які напоўніў імі калчан свой! Не застануцца яны ў сораме, калі будуць размаўляць з ворагамі ў браме».

Але ў наш час у Беларусі гэта зацвярджэнне Саламона цалкам процілеглае. Быць шматдзетнай сям'ёй сёння - не тое што «сорамна» на думку навакольных, але і проста амаральна.

Калі людзі бачаць нас у краме або на прагулцы з трыма (пакуль што) нашымі дзецьмі, то пачуць можна рознае. Напрыклад - а ці атрымалі вы ўжо кватэру бясплатна? А колькі грошай (у іх разуменні вельмі-вельмі шмат) вы атрымалі? І г.д. Многія пачынаюць шкадаваць, часам соваюць грошы, хоць мы нармальна апранутыя і не падобныя на жабракоў. І абавязкова даюць дзецям цукерачак або яблычкаў.

Нас лічаць паразітамі. Дзяржава дае нам шмат грошай, ільготы на будаўніцтва, ільготы на аплату садка. Але для нашай сям'і, як і для многіх іншых - гэта не актуальна. Напрыклад, у нас ёсць свая кватэра, якую мы набылі яшчэ маючы толькі дваіх дзяцей.

Называюць таксама неадукаванымі людзьмі, якія не ведаюць аб сродках кантрацэпцыі. Дарэчы, і ў мяне, і ў жонкі вышэйшая адукацыя.

Яшчэ лічаць часам проста амаральнымі бацькамі, якія пазбаўляюць дзяцей «нармальнага» дзяцінства. Бо грошай будзе ўсё роўна не хапаць, дзеці будуць хадзіць як бамжы, у іх няма магчымасці нармальна вучыцца і развівацца. Што на гэта сказаць? Пакуль нашы «хатнія» дзеці выдатна развітыя і нічым не саступаюць сваім аднагодкам.

Вядома, дзяржава робіць шмат для падтрымкі сем'яў у Беларусі, магу сказаць, што ў фінансавым плане ў нас у 10 разоў больш дапамогі, чым, дапусцім, у Польшчы. Але гэта нармальна для любой дзяржавы, якое клапоціцца пра сваю будучыню, - аплачваць рэпрадуктыўную працу жанчын, і не важна, гэта сям'я з адным дзіцем, маці-адзіночка, ці шматдзетная сям'я, таму што дзеці - гэта патэнцыял краіны.

Нейкіх асаблівых дапамогаў і ільготаў наша сям'я не мае. Толькі дапамога на дзіця да 3-х гадоў (малодшай дачцэ цяпер год), але ўспрымаецца гэта так, быццам грошы забіраюць з асабістай кішэні асобна ўзятых грамадзян і аддаюць «нищебродам».

А асабіста я - ІП, і плачу, гэтак жа як і ўсе астатнія, падаткі. І няма ніякіх такіх міфічных дапамог «спецыяльна для шматдзетных», пра якіх у нас, бывае, пытаюцца. Добра, што людзей, якія так лічаць, не так ужо і шмат, проста меркаванне меншасці ў нас пераходзіць у якасць і колькасць. Куды больш прыемна, калі табе дораць ўсмешку на вуліцы, чым папрок і дакор.

Шматдзетным бацькам я ніколі не планаваў быць, так запланаваў Бог. У мяне дзве сястры і прыёмны брат, і я ніколі не лічыў нашу сям'ю шматдзетнай. Гэта нармальна - мець траіх і больш дзяцей, шкада, што ў наш час гэта паняцце скрывілі. Цывілізацыя спажывання хоча знішчыць самае галоўнае - сям'ю. А задума Бога аб сям'і - гэта перадача жыцця і веры.

Гасподзь даў мне пакліканне быць бацькам. І я ведаю, што Ён не пакіне мяне ў цяжкасцях. Кожнаму дзіцяці, якое нарадзілася, Бог ужо зрабіў усё матэрыяльнае забеспячэнне, мне ж застаецца правільна яго ўжываць і, натуральна, старанна працаваць, а не чакаць, што дасць дзяржава ці нешта з неба само ўпадзе.