BEL
†Бог любіць цябе такім, які ты ёсць! †Хрыстос дабравольна пайшоў на крыж за твае правіны †Смерць пераможана! † Найбольш просты шлях да святасці - не асуджай! †Ісус шукае і чакае цябе! †Хрыстос уваскрос! †Д'ябал не можа зрабіць пекла прывабным, таму ён робіць прывабнай дарогу туды

«Хрысціянскае выгаранне». А ў табе яшчэ гарыць агонь?

Гэты пост - толькі для «актыўных вернікаў». Ад іншых сакрэтаў няма, проста будзе нецікава :)

Я не псіхолаг. Я такі ж, так і ты, або трохі горшы за цябе. Напэўна, як і ты я чытаў у інтэрнэце пра эмацыйны выгаранне. Бачу па сабе, што выгарыць можна не толькі ў працы, але і ў апостальстве.

Кожны дзень Імша, Ружанец, брэвіарый, апостальства «Маргарытка», служэнне ў інтэрнэце... Не, я ўжо даўно не неафіт, інакш, выгарыў бы так, што зусiм сыйшоў бы з хрысціянства. Але за гады актыўных хрысціянскіх будняў, шчыра кажучы, стаміўся. Можа, патрэбен адпачынак?

Стомленасць, так. Абавязкі ператварыліся ў павіннасць. І ўжо, здаецца, нічога не цікава. Ад гэтага становішся патухлым, хмурным, занудлівым... Як можна ў такім стане выконваць галоўную просьбу свайго Лепшага Сябра, несці людзям Яго святло і радасць?

Нядаўна пазнаёміўся з адной жанчынай, шматдзетнай маці і шчаслівай жонкай. Яна распавядала, што ў яе шлюбным жыцці быў такі перыяд, калі яны з мужам вельмі стаміліся адзін ад аднаго, так, што аднойчы муж не вытрымаў і сышоў з дому. У той момант жанчына адчула сябе шчаслівай: нарэшце вольная, як добра, што можна адпачыць! Сужэнцы зноў сталі жыць разам праз тры месяцы. Пасля гэтага выпадку ў іх нарадзіліся двое дзяцей, а лаяцца яны амаль перасталі.

Не, не кажу, што трэба на нейкі час сысці з Царквы. Можна ж і не вярнуцца. Але нешта ў жыцці дакладна не так. Я думаў, можа, гэта ўзрост? Ну прайшоў юнацкі запал ва ўсім і ў хрысціянскім жыцці таксама, гэта нармальна. Але днямі пабываў на пропаведзі аднаго святара, у якога галава ўжо цалкам сівая. З якім запалам ён казаў! Ён так прапаведаваў, што ледзь не выскокваў з амбона, як любіць казаць мая жонка. І гэты яго агонь быў сапраўдным, такім, які немагчыма схаваць. І відавочна ў яго не менш хрысціянскіх абавязкаў...

Дык у чым жа справа? Дзесьці чытаў, прашу прабачэння - не памятаю, дзе, што мы самі часта ўзвальваць на сябе цяжар, пра які Бог нас зусім не прасіў. Але ж «...ярмо Маё любае і цяжар Мой лёгкі». Значыць, я бяру на сябе не Яго ярмо?

З іншага боку, ёсць вернасць. На споведзі мне часта казалі, што няма нічога страшнага ў тым, калі я не адчуваю любові, жадання, таму што пачуцці зманлівыя і на іх нельга абапірацца. Святары казалі, што часта самі не хочуць служыць Імшу і маліцца, але прымушаюць сябе, бо важна быць верным.

Пакуль я не ведаю, што рабіць. Хацеў толькі падзяліцца сваімі сумбурнымі думкамі і спытаць: а як у цябе з гэтым? Магчыма, выйсце атрымаецца знайсці разам.

Каментары   
+2 #3 Татьяна Якушевкая 2018-04-06 12:38
Христос Воскрес! Хорошая тема. Сущая правда про то, что берем не Его иго и поэтому тяжело. очень правильное сравнение с семейной жизнью. я бы развила тему следующим образом: когда пара повенчалась - настала другая жизнь. Так и в нашем христианстве: от чего-то надо отказаться (не особо тусуются семейные на дискотеках и в клубах), что-то выполнять, как обязаловку (уборка, готовка и прочий быт - не всегда есть вдохновение, но почему всегда есть необходимость). Но почему-то, когда есть открытость друг на друга и уважение, то все дается легко. Уважение и доверие, кстати, позволяют давать передышку, не дожидаясь, когда возникнет раздражение. Семья, как и христианство - это творчество, служение, это такая жизнь. И точно также, надо рассчитывать ресурсы (деньги. время. свои силы), быть готовым изменить планы (когда что-то вторглось в вашу жизнь или до вас достучался. наконец, Господь). Обязательно должно быть время и средства для поддержания своей жизни - материальной и духовной. Не возможно прожить без сна, так же невозможно прожить, чтобы не дать возможность в тишине побыть одному наедине только с Богом. Все, как в семье. И самое главное: надо принять, что это просто новая жизнь. а не отдельная часть нашего существования. Трудности никуда не уйдут, но не будет т.н. "выгорания". Устал - отдохни и иди дальше. Человеческая личность реализуется только в социуме (это закон!). Вместе с советским прошлым мы выбросили понятие служения - в семье и обществе. Депрессия ("выгорание") - это симптом эгоцентризма. А Господь наш Иисус Христос зачем пришел? И что нам поручил делать? И Духа Своего Святого нам дал . Так что нам осталось приложить только свою свободную волю. Человек "выгорает", когда берет на себя лишнее, а берет на себя лишнее, потому что не может отказать или хочет быть "хорошим". А эти желания точно не от Бога. Так что надо научиться служить, причем на протяжении всей своей жизни!
Цытаваць | Паведаміць мадэратару
+5 #2 Татьяна 2018-01-22 18:38
Был момент, когда после долгой дороги в гостях в русском селе, я уступила своей лени и не пошла в воскресенье в церковь (там нет костёла). всё шло наперекосяк два дня, пока в Ярославле не зашли в церковь, не отмолились Литания до Сердца Христа, и я опять ощутила жизнь души... Порой бывает и так, пока не останусь на 1-2ч в костёле в тишине...
Цытаваць | Паведаміць мадэратару
+6 #1 Марыя 2018-01-21 03:11
Зацiкавiлася гэтай тэмай, бо таксама адчуваю нейкае выгаранне, i ужо не так горача малюся. Можа трэба прауда рабiць i застауляць сябе, шукаць Бога у сабе, няустанна малiцца, и старацца ствараць унутры гарачае сэрца пад час малiтвы, не пакiдаць надзеi сустрэчы з Богам. Можа трэба рабiць нешта большае,чым малiцца i тое, што прывычнае. Пачаць зауважаць больш вакол сабе, зрабiць штосьцi добрае для тых, хто гэтага найбольш патрабуе, падысцi да чалавека самотнага,напры клад , i не проста палажыць яму нейкую ахвяру, а абняць , зрабiць штосьцi, што не проста. Бо малiтвы гэта вельмi добра, але хiба што трэба выходзiць з зоны камфорту, стаць плодным каталiком. Я адчуваю гэтую Любоу калi зраблю штосьцi добрае i непрывычнае. Дзякуй за гэты пост, бо ён сапрауды дапамог мне штосьцi важнае успомнiць i зразумець. Хвала Хрысту!
Цытаваць | Паведаміць мадэратару
Дадаць каментарый

Ахоўны код
Абнавіць