Под Гомелем провели раскопки, благоустройство и освящение усыпальницы шляхетского рода Фашчей - ФОТО
- Автор katolik-gomel.by
- Опубликовано в Новости - Гомель
- Комментарии (11)
Также планируется подготовить предложение о придании усыпальнице статуса историко-культурной ценности.
В деревне Грабовка Гомельского района 10 мая провели раскопки, благоустройство и освящение усыпальницы шляхетского рода Фашчей, которые жили в данной местности. Акция прошла в рамках проекта «Грабовский парк», инициированном отделом образования, спорта и туризма Гомельского райисполкома при финансовой поддержке Евросоюза и представительства Немецкой ассоциации народных университетов.
Захоронение относится к 19-му - началу 20-го веков. Известно имя одного из похороненных - Оттон Фашч. С приходом советской власти наследие Фашчей было уничтожено, в 1926 году католическую часовню, которая стояла возле усыпальницы, разрушили, а могилы забросили. В начале 2000-годов директор местной школы Татьяна Матюшенко заметила, что в склепе мародеры пробили дыру, поэтому силами местных жителей на могилы положили бетонную плиту, чтобы сохранить их. Известно, что в одном из склепов находятся два металлические гроба, в одном из них захоронена женщина - это определили по обуви и по волосам.
Раскопки и благоустройство усыпальницы проводят студенты исторического факультета Гомельского госуниверситета имени Скорины, члены кружка «Ваколіца» и волонтеры.
Координатор проекта «Грабовский парк», заведующий районным методическим кабинетом отдела образования, спорта и туризма Гомельского райисполкома Владимир Александронец пригласил католического священника отца Славомира Ласковского для молитвы об умерших, тела которых покоятся в склепах, и освящения усыпальницы.
- Благодарю всех неравнодушных людей, историков, волонтеров, которые занимаются восстановлением усыпальницы. Ведь как говорил святой Иоанн Павел II, народ, который не помнит свою историю, не имеет фундамента, - отметил священник и гарантировал помощь по изготовлению новых гробов и восстановлению разрушенной части усыпальницы.
В качестве подарка всем участникам акции отец Славомир раздал книгу Владимира Васькова «Католики на просторах Понизовья и Северщины».
Интересно, что часть надгробий в советское время были завезены в соседнюю деревню, где из них соорудили памятник советскому поэту Владимиру Маяковскому. Сейчас эти части надгробий возвращают обратно для восстановления усыпальницы.
Также планируется подготовить предложение о придании усыпальнице статуса историко-культурной ценности.
Похожие материалы (по тегу)
- «Под землей стала счастливой». Беларуска работает в шахте и приглашает туда на Мессу
- Загадки Королевы Беларуси: спасла от московской оккупации, исчезла и вновь объявилась
- Милые фото с животными в Барановичах выложили монашествующие
- После суток на границе водителя не впустили в Беларусь из Польши. Причина небанальна
- Отправка в армию в Беларуси происходит с участием священников
Праблема тут не сколькі ў аматарах і не абыякавых людзях, калі б дзяржаўныя інстытуцыі ад мінкульта да мясцовых сельсаветаў рабілі сваю справу якасна, якія тым і павінны займацца, рабілі ўвогуле ў дадзеным накірунку хоць нешта. Бо накрыць тое якой-небудзь бетоннай плітой нескладае праблемы. Такіх некропаляў сотні па вобласці, але не уліку, не аховы, не разумення што тое гісторыка-культ урная спадчына у грамадства няма. Надмагілле, нават 19 стагоддзя разглядаецца як камень звычайны, у лепшым выпадку, у горшым як добры будаўнічы матэрыял. Як тут у выпадку з помнікам У.Маякоўскаму. Рэальна археалагічнае заканадаўства толькі стрымлівае толькі адукаванага ці абыякавага чалавека.
Мой пачатковы пафас быў не пра археалогію, а пра іменаванне Уладзімера Александронца гісторыкам, а таксама яркагаі і лішняга слова "раскопкі"ў загалоўку (тут гэта не прафесійнасць журналіста ў тэме) . Па сутнасці падзей і ведаючы айца Славаміра і сяброў суполкі "Ваколіца" упэўнены што ніякага гвалту і безкультуршчыны па хадзе не было. Яны зрабілі, што маглі, хай іншы зробіць больш.
1) Помнікам яна з'яўляецца. Якім - іншае пытанне. Згодна з агульнапрынятай археалагічнай практыкай - гэта менавіта археалагічны помнік. Згодна з нашым заканадаўствам, гэта археалагічны аб'ект (археалагiчныя аб’екты – матэрыяльныя аб’екты цi iх комплексы, якiя ўзнiклi ў вынiку дзейнасцi чалавека і захаваліся ў культурным пласце або на дне прыродных i штучных вадаёмаў: умацаваныя пасяленнi (старажытныя гарады, гарадзiшчы, замкi), неўмацаваныя пасяленнi (старажытныя стаянкi, паселiшчы, асобнае жыллё), курганныя i грунтавыя
могiльнiкi, асобныя пахаваннi, некропалi, маўзалеi i iншыя пахаваннi, старажытныя збудаваннi i iншыя аб’екты гаспадарчага i вытворчага прызначэння, фартыфiкацыйныя збудаваннi, культавыя збудаваннi (храмы, манастыры, свяцiлiшчы, месцы спраўляння абрадаў, каменныя крыжы, культавыя камянi, каменныя статуi, абелiскi), iнфраструктура сухапутных, водных i водна-волакавых шляхоў, манетныя i рэчавыя скарбы; ).
2) Я не ведаю, пра якую арганізацыю Вы пішаце, але нават калі нехта аўтарытэтны паступае неправільна, гэта ж не азначае, што і мы павінны паступаць такім жа чынам, праўда?
Хачу дадаць, што мясцовасць, на якой праводзілася талака, не з'яўляецца помнікам. Пахавальню, якую раскопваюць на фота, была даследавана ў пачатку 2000-ых гг. Даследаванні праводзіла аўтарытэтная арганізацыя. Сёння пра вынікі даследавання амаль нічога невядома. Даследчыкі здзейснілі фотафіксацыю ўнутры пахавальні і больш ніякіх дзеянняў па захоўванню аб'екту праведзена імі не было. Арганізацыю не называю, бо гэтыя факты патрабуюць удакладнення. Даследаванні дакладна праводзіліся, але вось гэтая арганізацыя сёння нічога пра іх не ведае. Пасля праведзеных працаў у пачатку 2000-ых пахавальня была даступная для наведвання ўсіх жадаючых і ў мерах бяспекі неабыякавыя людзі засыпалі яе зямлёй, бо туды часта лазілі нават дзеці. Мэтай нядаўняй талакі было апісаць пахавальню і надмагільныя пліты, каб надаць аб'екту статус помніку. Для гэтага яны і ачышчаліся ад зямлі. Калі такі статус будзе нададзены, аховай аб'екту будзе займацца дзяржава.
Не улічанасць ў Дзяржрэестры помнікаў не аргумент, для марадзерства і свавольства, нават пад прыкрыццём выканкама, які абавязаны ахоўваць, а не знішчаць.
Пры усёй павазе да навуковай і асветніцкай працы кс.Славаміра Ляскоўскага, і верай ў яго годнасць і культурнасць, але варта пведамляць спецыялістам.
2) археолагі з НАН РБ (ці археолагі з іншых устаноў) і не могуць ведаць пра ўсе аб'екты, нажаль. І справа зацікаўленых асобаў - звяртацца да спецыялістаў.
3) тое, што ў гэтым артыкуле паказана - як ні прыкра, агульна распаўсюджаная ў нашай краіне сітуацыя. Нехта знішчыў /папсаваў / помнік мінулага (ён злачынца), а мы паглядзім, што засталося, раскапаем, можа, што знойдзем (мы ж цікавімся, мы ж ахоўваем, нам можна!) Не. Нават тыя дробныя крышынкі інфармацыі, якія захаваліся, якія б спецыяліст-архе олаг мог атрымаць (а не толькі рэчы выцягнуць!) цяпер знішчана. І добрай справай для журналістаў было бы фарміраванне ў грамадскай свядомасці цывілізаванага падыходу да абыходжання з мінулым. Як ні прыкра, пакуль што часцей рэкламуецца нешта супрацьлеглае.
Падкрэслім яшчэ раз, гэта не былі паўнавартасныя раскопкі, а хутчэй упарадкаванне склепу, падчас якога людзі паглядзелі, што знаходзіцца ўнутры.
Чаму інстытут гісторыі НАН усе гэтыя гады не цікавіўся закінутай пахавальняй і ніхто нічога не рабіў, а цяпер нехта не задаволены?
Уладзімір Александронец - ён жа і гісторык. Але гэта былі хутчэй не раскопкі, а проста спроба паглядзець, што ж засталося ў пахавальні.
RSS лента комментариев этой записи