"Дзякую Богу за кожную цвярозую раніцу"

Мяне клічуць Алкаголік, на сённяшні дзень - вылечваюся. Але гэта сёння, а тры з лішнім гады таму лёс пазнаёміў мяне з Ананімнымі Алкаголікамі і цяпер, як гаворыцца, я маю што сказаць. Раней было ўсё: і шчаслівая сям'я, і прэстыжная праца, і вышэйшая адукацыя, і дача, і машына. І ня стала нічога даволі хутка. Гады за тры даволі шчыльнага ўжывання я задумаўся аб сваім алкагалізме, але ў моры шарлатанаў і гора-лекараў я сябе не знайшоў, традыцыйная медыцына таксама, на жаль, не дапамагла.

З «подзвігаў» па шляху ўжывання магу пералічыць стабільную прапіску ў траўматалогіі, 20-30 паходаў у дурдом, 5 - у месцы не гэтак аддаленыя, у нейкі час прымудрыўся паўгады праседзець «на сутках» і выцвярэзніку. Увогуле, было ўсякае, што можна ўявіць ва ўжыванні: вар'яцтва раніцы на прытонах, калі 20 чалавек дзялілі адну «бомбу» бырла і гатовыя былі перагрызці адзін аднаму горла за лішнюю кроплю алкаголю. І раніцы халодныя, калі паўзуць па целе болі і хочацца здохнуць хутчэй. Усе колы пекла алкагалізму, а галоўнае - непатрэбнасць нікому, нават самому сабе. І суіцыдаў таксама хапае сур'ёзных. Чаго казаць, любы алкаш разумее, навошта распрагаць.

Аб перавазе праграмы 12 крокаў дастаткова сказана ў літаратуры, скажу, што мяне асабіста зачапіла ў Ананімных Алкаголікаў. Перш за ўсё гэта тое, што там мяне ніхто не спрабаваў «вучыць жыццю», і я ўбачыў такіх жа, як і я сам, небаракаў. І кожны казаў аб сваім досведзе акрыяння, вяртання да жыцця. Аб сваіх асабістых напрацоўках ў цвярозасці скажу, што практычна ўсё вярнулася, нават больш: праца, якая падабаецца, каханая, якая любіць бескарысліва, ды і ўсё неяк вакол змянілася. Сын паступіў ва ўніверсітэт, а галоўнае, за што больш за ўсё дзякую Богу, - за кожную раніцу, калі няма жадання выпіць, як раней, і зусім іншае адчуванне быцця вакол, кайф жыцця ў цвярозасці. А яшчэ - нейкая стабільнасць, якую спрабаваў дасягнуць ужываннем.

Вядома, спачатку было нялёгка: бессань, нявер'е ў шчаслівае цвярозае жыццё. Тлела недзе надзея, што ўсё ж атрымаецца як ва ўсіх «па троху па святах», але вопыт іншых алкаголікаў і маё мінулае адназначна давалі зразумець, што не. На жаль, гэтая хвароба не вылечная, а прагрэсавальная. Мая «таблетка» - гэта паходы ў групу Ананімных Алкаголікаў, праца па праграме і над сабой. Са сваім разуменнем і спачуваннем я звяртаюся да такіх жа, як і я сам: прыходзьце ў АА. «Вярняк», «гадам буду», гэта працуе і працуе бескарысліва! Гасподзь Бог трымае руку над АА.