Як пазнаць дэмана ў нашым жыцці?

У далёкім 1999 годзе Арнольд Шварцэнэгер зняўся ў фільме «Канец свету». Герой, якога ён іграў, у адзіночку спыніў наступ сіл зла і прадухіліў канец свету. Гэтая, не самая лепшая карціна ў кар'еры акцёра, запомнілася мне тым, што герой трылера распраўляўся з сатаной пры дапамозе агнястрэльнай зброі і моцных біцэпсаў. Супраць д'ябла, ага :)

Смех смехам, але з гадамі гэты хлуслівы пасыл барацьбы з духоўным злом перадаецца падрастаючаму пакаленню, і ўжо цяпер у іх кампутарных гульнях д'ябал і яго прыслужнікі знішчаюцца выключна надзейнымі АК-47 і іншымі падобнымі сродкамі, але ніяк не постам і малітвай :)

Хтосьці скажа, што гэта пустая, надуманая праблема, і чым бы дзіцё ні цешылася... Напэўна, для кагосьці гэта так, але не для хрысціянаў. Нам святое Пісанне нагадвае аб штодзённым духоўным дбанні і малітве супраць гэтай пошасці: « Цьверазейце, чувайце, бо супраціўнік ваш д'ябал ходзіць, як рыклівы леў, шукаючы, каго паглынуць. Супрацьстаіце яму цвёрдаю вераю». (1Пет.5: 8,9).

Можна наогул адмаўляць існаванне злых духаў вакол нас, але нельга адмаўляць існавання зла ў нашым жыцці. З няверуючымі людзьмі мы можам па-рознаму думаць пра вытокі і прыроду зла, але для ўсіх нас відавочна адно - са злом трэба абавязкова змагацца. Зрэшты, мяне асабіста вельмі непакоіць тое, што з асяроддзя атэістаў ўсё часцей чуваць ідэі аб адноснасці ўсяго таго, што адбываецца. Маўляў, а хто нам сказаў, што гэта ці іншае дрэнна? І пасля гэтага пытання пачынаюцца сур'ёзныя прагібанні. А хто сказаў, што аднаполае каханне - гэта зло? А хто сказаў, што аборты - гэта зло? А хто сказаў, што здрада - гэта зло? А чаму зло - лёгкія наркотыкі? І г.д. І сапраўды, людзям няверуючым ў Бога вельмі цяжка зразумець, чаму той ці іншы амаральны ўчынак з'яўляецца дрэнным і разбурае. Не ведаю, як яны гэтую праблему для сябе вырашаць, але нам вернікам у гэтым сэнсе нашмат лягчэй.

За дзве тысячы гадоў у хрысціян назапасіўся немалы вопыт у барацьбе з злой сілай і будзе вельмі доўгім падрабязна ўсё апісваць. Скажу толькі, што падмурак нашай барацьбы грунтуецца на веры, малітве і ўнутранай увазе. І ўжо што зусім дзіўна, мы ведаем (з Апакаліпсісу), што ў канчатковым выніку наша рэлігія прайграе гэтую спрэчку са злом. Мы ведаем, што апошняе пакаленне людзей будзе гранічна прывязана да зла і з-за гэтага сусветная гісторыя скончыцца. Але ведаем і іншае. Ведаем, што пасля вялікай катастрофы будзе новае неба і новая зямля: « І абатрэ Бог кожную слязіну з вачэй, і смерці ня будзе ўжо; ні плачу, ні енку, ні хваробы ўжо не будзе, бо ранейшае прайшло». (Адкр.21:4)

Святое Пісанне нідзе не апісвае д'ябл гэткім персанажам з рагамі, ікламі, капытамі і чырвонымі ад лютасці вачыма. Не, такога апісання ў святой кнізе хрысціян вы не знойдзеце, і наўрад ці такую істоту ў сваім жыцці сустрэнеце. Гэта ўсё пазнейшая народная творчасць. Але Біблія ясна паказвае, як звычайна вораг чалавечага роду ўздзейнічае на людзей. Евангелле апавядае, што нават Ісус Хрыстос не пазбег гэтай пошасці (быў спакушаны ў пустыні). Маючы тонкую духоўную прыроду, д'ябал і ўздзейнічае на нашу пачуццёвую і разумовую дзейнасць.

Калі вы, маючы магчымасць камусьці дапамагчы, марнуеце свае сродкі на задавальненні і п'янства, будзьце ўпэўненыя, вы перасекліся ў сваім шляху з д'яблам. Калі замест нармальнай размовы з хатнімі, вы гарлапаніце на іх як прыпадачны... і тут вораг быў вашым дарадцам. Калі ў душы вашай чорны разлом, і вы ўсё вакол сябе тлумачыце ў горшым святле, значыць і тут не абышлося без старажытнага забойцы. Больш за тое, падступнасць ворага такая, што ён сваю ілжывую сутнасць, можа хаваць нават пад маскай цноты: «Беражыцеся ілжэпрарокаў, якія прыходзяць да вас у авечай адзежы, а ўсярэдзіне ёсць ваўкі драпежныя». (Мацв.7:15).

Наўрад ці хто-то паспрачаецца аб тым, што аблаяць сваіх хатніх замест ціхай адкрытай размовы - гэта зло. Прапіць мільён рублёў без адмысловай падставы замест таго, каб аддаць гэтыя грошы хвораму дзіцяці - таксама зло. Украсьці, забіць, здрадзіць любімаму чалавеку - вядома, зло. А паколькі відавочна, што зыходзіць зло ад сатаны, ва ўсіх гэтых момантах мы сустракаемся з ім у нашым з вамі сучасным жыцці. Але, сябры, не будзем забываць, што дэман - вельмі хітрая, разумная, інтэлігентная істота, якая і дзейнічае адпаведна, таму сустрэцца з ім мы можам у зусім, здавалася б, бяскрыўдных сітуацыях. Больш за тое, нам можа здавацца, што мы робім добрую справу, а ў рэальнасці служым сатане. Просты прыклад - наведванне царквы.

Так-так, часам дэман можа радавацца таму, што мы прыходзім у храм! Калі на службе мы не сакрушаем свае сэрцы, не слухаем слова Бога, а пляткарым, асуджаем братоў і сясцёр нават у думках. Калі ў нас няма пакоры, калі не шукаем яе, то і маліцца, трымаць пост можна цалкам марна. Посьцім і асуджаем тых, хто не выконвае пост, хвалімся сваім подзвігам - тады мы служым не Богу, а сваёй гардыні, якая зыходзіць ад сатаны.

Мы трапляем на хітрыкі дэмана тады, калі замест зносін у сям'і па вечарах працягваем працаваць, падманваючы саміх сябе, што дзеля блізкіх жа і імкнемся, грошы-то ўсім патрэбныя. Мы схіляемся перад сатаной, калі следуем свайму эгаізму, на задавальненне якога накіраваны ўсе тэндэнцыі ў сучасным свеце. Купі, паспрабуй, усё дзеля цябе, будзь у цэнтры сусвету!.. Дэмана лёгка пазнаць: ён заўсёды крычыць і дакучліва што-небудзь прапануе, Бог жа заўсёды кажа ціха і ні да чаго не прымушае. Пагаджуся, што перад злой і тонкай хітрасцю гэтай істоты простаму чалавеку цяжка выстаяць, і таму кожны дзень мы просім Госпада ня быць пераможанымі гэтымі спакусамі. І дзякуй Богу, гэта ўдаецца насуперак выпадкам падзення!

Сябры, час жыцця розных пакаленняў заўсёды па-свойму цяжкі і жорсткі, і нам неяк таксама не моцна пашанцавала ў гэтым сэнсе. Так, мы акружаныя разнастайнымі выгодамі цывілізацыі, пра якія раней і марыць нашы продкі ня мелі права, але гэтыя выгоды не робяць галоўнага - яны не дапамаглі чалавецтву быць дабрэйшым і больш шчаслівым. Ох, як меў рацыю Бернард Шоў, які сказаў: «Мы навучыліся лётаць у небе, як птушкі. Мы навучыліся плаваць у акіяне, як рыбы. Цяпер засталося навучыцца жыць на зямлі, як людзі».

Я ўсё часцей пераконваюся ў слушнасці той думкі, што подзвіг нашага пакалення складаецца проста ў тым, каб захаваць элементарныя правілы нармальнага чалавечага жыцця. Захаваць сям'ю - цяпер ужо подзвіг. Нарадзіць і выхаваць дзіцяці - подзвіг. Заставацца верным мужу/жонцы таксама стала духоўным подзвігам. І многае іншае падобнае. Тое, што раней было правільным і відавочным, зараз стала клеймамі, забабонамі і глупствам. І хай вам у твар смяюцца, што вы цемрашал і старамодны, і зараз ніхто так не жыве, але вы трымаеце свае рубяжы і хай у гэтым будзе з вамі Бог.