Грэх - не грошы, а прыхільнасць да іх!

Эх-х, пажалюся табе, дарагі чытач, на сваю злачынную халатнасць, а менавіта - па маёй віне 25 грамаў сусальнага золата (а гэта каля 2000$), прызначанага для залачэння накупальнага крыжа ў вясковай царкве, зніклі без следу.

Не, золатка я не прапіў і не прайграў у карты, а проста паверыў запэўненням мінскага майстра ў яго (майстравай) добранадзейнасці. Адвёз і крыж, і гэты высакародны матэрыял вышэйшай пробы яму ў майстэрню, а цяпер высвятляецца што працы як такія, па сутнасці, не праводзіліся, а золата ён прадаў, каб, па яго словах "падзарабіць". Вельмі сорамна перад дабрачынцамі, што купілі нам дарагі метал, які я так бяздарна страціў. : (

Цяпер залатых спраў майстар бажыцца, што працу абавязкова даробіць, што золата яму «вось-вось прывязуць», але я, злы поп, яму ўжо не веру. Напісаў заяву ў міліцыю, але пакуль безвынікова. Даведаўшыся пра такі мой вераломны крок з міліцыяй, вінаваты заявіў што зараз не верыць чалавецтву і што, маўляў, на зямлі праўды няма.

Тым больш непрыемны гэты інцыдэнт, што ў дзень знаёмства, за чаяваннем, мы так шчыра казалі аб высокіх матэрыях, пра Бога, пра праўду і запаведзі, і вось калі ласка: ён украў чужое золата, а я не дарую «сямідажды семдзесят разоў» (Матф. 18:22).

Усе гэтыя падзеі міжволі прымусілі мяне думаць аб чалавечай прыстойнасці, прагнасці і прыхільнасці да грошай. Нават больш: сам для сябе мадэлюю сітуацыю, пры якой бы давялося выбіраць паміж грашыма (або матэрыяльнымі каштоўнасцямі) і сумленнасцю. Ці ёсць сума грошай, якая б купіла і пахавала мае прынцыпы?

Нядаўна ў інтэрнэце паглядзеў ролік-эксперымент. Аўтар відэа наўмысна пакідаў у розных месцах мабільны тэлефон і чалавека, які знайшоў, прасіў яго вярнуць. З 50-ці чалавек, толькі 4 (!) паспрабавалі вярнуць чужую рэч гаспадару. Аўтар прызнаецца, што не ўпэўнены, што змог бы сам паступіць сумленна ў падобнай сітуацыі і гэтым відэа сканчаецца. Няўжо ўсё так дрэнна? Як вам здаецца, чытач, ці ёсць цана праўдзе кожнага з нас? Гэта значыць, страчаны тэлефон, напрыклад, Nokia 2110, мы гатовыя велікадушна вярнуць гаспадару, а вось iPhone 5... ўжо пад вялікім пытаннем. Мне хочацца верыць (і я веру), што сам абавязкова ў час выпрабавання апынуся на вышыні, але... усё роўна нейкі чарвяк сумневу грызе.

Зрэшты, нават болей, чым ад каштоўных рэчаў, мы праколваемся на рэчах малакаштоўных. Быў сведкам, калі кіроўца тралейбуса забыўся ўключыць кампосцеры ў салоне і на мой рух у бок кабінкі паказаць чалавеку на промах, з дзесятак пасажыраў зашыкалі і заміргалі вачыма, маўляў - не хадзі, дурань, бясплатна праедзем.

Ва ўвязцы з гэтымі разважаннямі, мне могуць нагадаць пра «папоў на мэрсэдэсах» - і так, гэта заўвага была б да месца. Бо сапраўды, той хто вучыць аб сціпласці, шчодрасці і прастаце, сам павінен жыць гэтымі прынцыпамі. Тут і казаць няма пра што. Калі Хрыстос перамяшчаўся не ў дарагіх экіпажах, а на восліку (дарэчы, хто ведае, колькі цяпер вослік каштуе? :)), то і бацюшцы прыстойна ня шыкаваць дарагімі іншамаркамі. Зрэшты, большасць нашых святароў менавіта гэтых высакародных прынцыпаў і прытрымліваюцца. Іншая справа, што пра іх менш кажуць па ТБ і не пішуць у СМІ у адрозненні ад тых, хто «на мэрсэдэсах».

Але не правы і тыя апаненты, якія лічаць, што святары (ды і хрысціяне наогул) павінны жыць жабракамі як бамжы. Справа ж не зусім у грошах і матэрыяльных выгодах, а ў стаўленні да іх. Грэх - не грошы, а прагнасць, не ежа, а абжорства, не віно, а п'янства. Я ведаў жабракоў, якія з-за 5$ гатовыя былі блізкіх сваіх пабіць, і небагатае іх становішча зусім не абараняла ад нізкіх жарсцяў.

Увогуле сябры, я ўпэўнены: усім нам вельмі не хочацца прадавацца «за бясцэнак». Давайце й не будзем! Ці бачаць нас, ці не бачаць староннія. Ці верыце вы ў Бога, ці не верыце, давайце паступаць сумленна. Чыстае сумленне даражэй за ўсё на свеце. Не будзем яго разменьваць на дробязі. Хай будзе так.

Удзельнічайце ў новай апытанцы на нашым сайце: А ў вас ёсць прывязанасць да грошай?