Хрысціянін з ВІЧ: ад роспачы мяне ўратавала царква

1 снежня адзначаецца Сусветны дзень барацьбы са СНІДам. Па апошніх дадзеных, у Беларусі зарэгістравана амаль 20 тысяч выпадкаў заражэння ВІЧ. Але гэта толькі афіцыйная лічба, якую раяць памнажаць хоць бы ўтрая для прадстаўлення рэальнай карціны. Кожны год, зноў жа па афіцыйных дадзеных, у краіне выяўляюць новую тысячу ВІЧ-інфікаваных. І гэтыя людзі жывуць побач з намі. Што мы ведаем пра іх? Можа быць, смяротным вірусам заражаны хтосьці з нашых сяброў? Ведалі б мы аб гэтым, напэўна, нават рукі яму не падалі? А магчыма, сталі б больш цаніць жыццё, пагутарыўшы з тым, хто ведае, што яго дні палічаныя.

«Я НЕ ВІНАВАЧУ ЧАЛАВЕКА, ЯКІ ЗАРАЗІЎ МЯНЕ»

Напярэдадні Сусветнага дня барацьбы са СНІДам мы сустрэліся з маладым чалавекам Іванам, жыхаром аднаго з беларускіх райцэнтраў. Ўсмешлівы мужчына прыйшоў на сустрэчу ў прыгожай вопратцы з велізарнай каробкай марозіва. А літаральна два гады таму Іван быў проста бамжом.

- Я заразіўся ВІЧ з-за свайго эгаізму. Раней у мяне была добрая сям'я. Але калі нарадзілася першае дзіця, я падумаў, што жыццё атрымалася, цяпер можна і расслабіцца. Хацеў атрымліваць больш задавальненняў, думаў толькі пра сябе. Пачаў піць. Потым усё часцей і часцей. І калі жонка падала на развод, мой гонар гэта настолькі закранула, што я кінуўся ва ўсе цяжкія. Я зненавідзеў свет і стаў жыць зусім легкадумна і бязладна, апусціўся да самага дна. І калі я апынуўся без дому, без працы і без дакументаў, трапіў у каталіцкі Дом міласэрнасці. Адтуль мяне адправілі ў рэабілітацыйны цэнтр, дзе пасля аналізаў я і даведаўся, што смяротна хворы. Калі мяне выклікалі да лекара і сказалі пра ВІЧ, гэта было як кувалдай па галаве, поўны шок, - прызнаецца Іван. - Мне здавалася, я толькі пачынаю прыходзіць у сябе, амаль разгробся з алкагалізмам, а тут такое...

Нягледзячы на разгульны і бяздумны лад жыцця, Іван ніяк не думаў, што можа падчапіць ВІЧ. Ужо потым ён высветліў, што заразіўся смяротнай хваробай ад жанчыны праз палавую сувязь.

- Але я не вінавачу гэтага чалавека, хоць яна і павінна была папярэдзіць мяне спачатку, - кажа Іван. - За гэтыя два гады, што я жыву з ВІЧ, многае ўва мне змянілася. Праходзіць час, і на адлегласці я пачынаю бачыць поўную карціну свайго жыцця, разумеючы, што да чаго.

«З-ЗА ВІЧ Я СТРАЦІЎ ПЕРШУЮ ПРАЦУ»

- Як толькі мне сказалі пра хваробу, са мной пісьменна пагутарылі спецыялісты рэабілітацыйнага цэнтра, супакоілі. Патлумачылі, што калі весці здаровы лад жыцця і прымаць рэтравірусную тэрапію, з ВІЧ можна пражыць доўга, не заўважаючы яго. Але, вядома, дэпрэсія ўсё роўна адолела мяне, - працягвае Іван. - Я часта прачынаўся ў халодным поце, на мяне зыйшла страшэнная роспач. Калі б яна перамагла, магчыма, я ўжо не жыў бы. Таму што самае галоўнае - гэта сысці ад роспачы. Яна забівае больш, чым сам вірус. І тут мне вельмі дапамагло тое, што я стаў прыходзіць у каталіцкую царкву і на сходы Ананімных Алкаголікаў. Быў некалькі разоў і на групах для ВІЧ-інфіцыраваных, але там усе былі настолькі сумнымі, што хоць цяпер бяры іх кладзі ў труну. А ў царкве я зразумеў, што Бог мяне любіць. Што гэтую хваробу Ён даў мне нездарма. Дзякуючы ёй я зараз жыву! Бо калі б не ВІЧ, я працягваў бы піць па-страшнаму. Нішто б мяне не спыніла, акрамя плахі над галавой. Бо я ведаю, што алкаголь моцна аслабляе імунітэт, і калі я пачну зноў піць, я проста памру. Я прыняў ВІЧ, пасябраваў са сваёй хваробай.

Але да гэтага Іван рабіў шмат памылак. Хаця б у тым, што ледзь не ўсім запар распавядаў аб сваім вірусе.

- Мне пасля патлумачылі ў рэбцэнтры, што гэтага не трэба рабіць. Наша грамадства, на жаль, не гатова прымаць ВІЧ-інфіцыраваных. Так, я абавязаны рабіць усё, каб забяспечыць бяспеку іншым людзям, але ім зусім не абавязкова ведаць аб маёй праблеме. Спачатку мне хацелася крычаць на ўвесь свет: «У мяне ВІЧ, ратуйце мяне!» Я, па сутнасці, гэта і рабіў, з-за чаго страціў першую працу на заводзе. Увесь цэх збунтаваўся, мяне выклікаў начальнік і сказаў, каб я шукаў іншае месца.

Сталі дыстанцыявацца ад Івана і амаль усе знаёмыя. Але цяпер яго без праблем прымаюць новыя сябры з царквы і суполкі Ананімных Алкаголікаў.

ЛЯЧЭННЕ КАШТУЕ БОЛЬШ 200 ЕЎРА Ў МЕСЯЦ

- Калі б вы не сказалі, я б і не ўзгадаў, што ў мяне ВІЧ, - смяецца Іван. - Двойчы ў дзень я прымаю таблеткі рэтравіруснай тэрапіі, якая трымае ВІЧ у рамках, і я не адчуваю яго. Таблеткі выдаюць бясплатна ў паліклініцы ад фонду, а наогул яны каштуюць 200 еўра на месяц. Гэта абавязковае лячэнне. За свой кошт купляю карэктар для печані і вітаміны. Яшчэ пастаянна ем часнык і п'ю зялёны чай, каб шліфаваць посуд, вычышчаць хімію і берагчы сябе ад прастуд. Раз у паўгады праходжу аналіз імуннага статусу. Імкнуся заўсёды цёпла апранацца, не прамакаць пад дажджом, каб не захварэць. І, дарэчы, за апошні год наогул нічым не хварэў!

Іван прызнаўся, што калі ён перастаў піць, пазбавіўся ад надуманых страхаў і прыняў сваю хваробу, ён стаў адчуваць сябе значна здаравей - хоць і з ВІЧ.

- Я хачу жыць. Я рады сваёй хваробе. Яна навучыла мяне правільна харчавацца, адмовіцца ад шкодных звычак. Парадокс, але зараз я адчуваю сябе значна больш шчаслівым. Я навучыўся бачыць праўдзівыя каштоўнасці: аказваецца, яны не ў яхтах і мэрсэдэсах! Кожную раніцу я радуюся таму, што Бог дае мне яшчэ адзін дзень. Што ў мяне ёсць рукі і ногі. Што я магу бачыць сонца. Бо многія мае старыя сябры ўжо ў магіле. Я ж раблюся мацней. Я ўжо не збіраюся плакаць і прасіць жалю.

Цяпер у Івана ёсць каханы чалавек, добрая, цікавая праца. Ён усур'ёз захапіўся рыбалкай. Словам, жыве поўным жыццём. І тое, што яго адрознівае ад большасці навакольных - шырокая шчырая ўсмешка.