Вядомы актор: мяне сапсавалі грошы і слава

Карла Кампаніні быў вядомым італьянскім акцёрам і комікам. З 1939 па 1969 сыграў у 127 фільмах. Ён быў яшчэ адным з тых, што кардынальна змянілі сваё жыццё дзякуючы сустрэчы з Айцом Піо, якая ўпершыню адбылася ў Карла ў 1939 годзе, калі ён быў яшчэ малавядомым 33-гадовым камедыянтам.

Кампаніні выбраўся да манаха падчас сваіх гастроляў у перыяд Вялікага Трыдуума разам з іншымі акцёрамі з тэатра. Ехаў ён да Айца Піо са сваім разлікам: «Я думаў, што Айцец Піо проста нейкі вялікі чараўнік, і спадзяваўся дзякуючы яму атрымаць фінансавую выгаду», - распавядаў Карла падчас размовы з італьянскім журналістам.

Той час не быў лёгкім для акцёра. Яму вельмі дакучала цыганская жыццё, якое ён вёў разам з жонкай, а таксама расстанне з трыма дзецьмі, якіх яны аддалі на выхаванне яе сястры. Ён марыў аб працы, якая дазволіла б яму дзе-небудзь асесці назаўжды разам са сваёй сям'ёй. У яго не было ніякіх рэлігійных пачуццяў, хоць, як большасць італьянцаў, ён быў ахрышчаны. У маладосці, калі ён хадзіў у школу, у якой ўрокі вялі манахі, яго адштурхнуў прымусовы штодзённы ўдзел у набажэнстве. З моманту заканчэння школы ён больш ні разу не пераступіў парог святыні.

Калі трупа акцёраў дабралася да месца прызначэння, доўгі час яны не маглі сустрэцца з Айцом Піо. Пасля абеду іх запэўнілі, што іх прымуць заўтра пасля ранішняй Імшы. Так і адбылося. Імша для Карла была проста кашмарам з-за таго, што яна ішла вельмі доўга, і ён увесь час павінен быў стаяць на каленях.

Нарэшце Карла стаў на калені перад канфесіяналам. «Я не павінен быў нічога казаць, таму што Айцец Піо ўсё пра мяне ведаў. Ён загадаў мне паабяцаць змяніць сваё жыццё, пасля чаго адпусціў мне грахі». У глыбіні душы Карла прасіў капуцына, каб той дапамог знайсці яму якую-небудзь пастаянную працу побач з домам.

Жаданне, выказанае толькі ў думках, вельмі хутка спраўдзілася. Кампаніні прыняў удзел у кастынгу, будучы адным з чатырох кандыдатаў на адну ролю ў фільме «Addio giovinezza». Тэарэтычна, у яго як у мала вядомага акцёра ў канкурэнцыі з трыма знакамітасцямі не было не найменшага шанцу на поспех. Але, на яго вялікае здзіўленне, ён атрымаў ролю. Так пачалася яго вялікая акцёрская кар'ера. «Я стаў багатым і знакамітым. У рэшце рэшт, маё жаданне споўнілася - у мяне быў уласны дом, і я мог жыць разам з сям'ёй».

Айцец Піо выслухаў яго ціхую (ўнутраную) просьбу, аднак Карла не паслухаўся манаха. Ён не толькі не змяніў сваё жыццё, але - як ён сам казаў - «грошы і слава сапсавалі мяне яшчэ больш. Я вёў распусны лад жыцця, падтрымліваў мноства інтрыжак, не хадзіў на Імшы і ня маліўся. Я адчуваў віну ў адносінах да Айца Піо і менавіта таму я не хацеў зноў да яго ехаць». У 1949 Кампаніні быў на піку сваёй славы. Ён дамогся поспеху, зарабіў шмат грошай, і яго можна было лічыць шчаслівым чалавекам. Але на самай справе ўсё было не так. «У глыбіні душы я адчуваў сябе разбураным, спустошаным, прыгнечаным, змучаным і неверагодна прыгнечаным. Я зайздросціў тым, хто меў смеласць скончыць жыццё самагубствам».

У адзін цудоўны дзень сямейства Кампаніні наведаў мясцовы святар. Ён прапанаваў ім прысвяціць свой дом да Найсвяцейшага Сэрца Езуса, а падчас гэтай урачыстасці прыняць Камунію. «Рэкамендацыя святара прымусіла мяне дзейнічаць. Я не мог прымаць Камунію з-за таго стылю жыцця, які я вёў. Але мая малодшая дачка настойвала і жонка таксама, а мне ў галаву не прыйшло ніводнага апраўдання».

Ва ўрачыстасць Трох Каралёў, 6 студзеня 1950, акцёр матляўся без мэты па Рыме, занепакоены і сумны. У адзін момант ён вырашыў увайсці ў касцёл св. Антонія на вуліцы Merulana. Там як раз ішло нейкае набажэнства, шмат людзей стаяла ў чарзе на споведзь. Карла прыгледзеўся да спавядальніка. Ён быў тоўсты і румяны. Ён не выклікаў даверу ў Карла. «Я б ніколі не вызнаў яму свае грахі», - падумаў ён, і яго позірк адразу спыніўся на іншым хударлявым манаху, твар, якога быў напоўнены пакутай, ён стаяў на каленях перад крыжам. Ён прызнаўся сабе, што яму ён мог бы адкрыць сваю душу. І раптам худы манах ўстаў і замяніў поўнага манаха ў спавядальні.

Кампаніні аслупянеў, але зноў пачаў шукаць адгаворкі. Ён прыйшоў да высновы, што чарга занадта доўгая, а ў яго няма столькі часу стаяць у ёй. І як толькі ён збіраўся адысці, як першы з тых, якія чакалі ў чарзе, прапусціў яго наперадзе сябе. «Праз паўгадзіны я выйшаў увесь у слязах. Я адчуваў сябе як нанава народжаным. У сям'і было вялікае свята. Я з радасцю прыняў удзел у сямейных ўрачыстасцях, прымаючы разам з маёй сям'ёй Камунію».

Тады Кампаніні вырашыў выбрацца да Айца Піо, каб паведаміць яму пра тое, што ён змяніў сваё жыццё. Ён лічыў, што абыдзецца без споведзі, тым больш што ён ужо як раз паспавядаўся. У той час, як ён стаяў на каленях перад кратамі канфесіянала, Айцец Піо папрасіў яго паспавядаць свае грахі ад 1946 года. «Гэтая споведзь цалкам памяняла маё жыццё. У канцы Айцец Піо абняў мяне, пацалаваў і, даючы мне ружанец, параіў часта маліцца і дадаў: «Я заўсёды буду побач з табой».

«Мне было нялёгка стрымаць абяцанне, але я яго стрымаў. З таго дня я больш ніколі не прапускаў штодзённага набажэнства, а кожную вольную хвіліну я праводзіў у яго. Ён быў для мяне ўсім». З хвіліны незабыўнай сустрэчы з Айцом Піо, Карла Кампаніні стаў яго прыхільнікам, прыводзячы да яго шмат вядомых, хоць часта, як і ён сам, духоўна пабітых і няшчасных зорак італьянскага кіно. Многія з іх, як і ён, набліжаліся да Бога і мянялі сваё жыццё.

Сам Кампаніні змяніўся да непазнавальнасці. Ён пачаў адкрыта гаварыць аб сваёй веры, знайшоўшы якую ён напоўніўся вялікай радасцю, дакладна выконваў маральныя нормы, быў апосталам ў сваім грамадстве і ўмеў адмаўляцца ад прыбытковых роляў, якія не адпавядалі яго перакананням. З-за чаго ён часта падвяргаўся кпінам. Яго калегі акцёры абзывалі яго «святошам». Кампаніні не звяртаў на гэта ўвагі, таму што вера стала для яго найважнейшай каштоўнасцю ў жыцці - ніхто і нішто ўжо не магло гэта змяніць.