Парыжская актрыса прадала ўсё і стала місіянеркай

19 чэрвеня 1917 года, пасля 39 гадоў аддалення ад Бога, багатая парыжская акторка зноў пачынае прымаць Камунію. Гэты дзень становіцца для яе другім нараджэннем. Кім была гэтая слаўная і багатая жанчына?

Эжэні Мары Паскалін Фенольё (1866-1929) нарадзілася ў Тулоне (Францыя), дзяцінства якой нельга назваць шчаслівым. Бацька, працуючы краўцом, быў п'яніцам, карцёжнікам і авантурнікам, а ў прыдачу да ўсяго, большую перавагу бацькі аддавалі старэйшаму брату. Мама разам з дзецьмі была вымушана часта ўцякаць з хаты. Аднойчы жанчына, вышмыгнуўшы ад мужа, з'ехала ў Перпіньян. Яна спынілася ў сваёй хроснай. На жаль, бацька Евы прыехаў ўслед за імі.

Адзіныя радасныя дні, якія ў той час перажыла дзяўчынка, былі звязаны са знаходжаннем удалечыні ад сям'і ў спадарыні Гімар ў Перпіньян, а гэтак жа з Першай Камуніяй, якую яна прыняла 20 чэрвеня 1878 у мясцовай базыліцы святога Яна. Неўзабаве дзяўчына страціла ўсякую веру, перастала маліцца і хадзіць у царкву.

Тым часам сямейная сітуацыя стала яшчэ больш невыноснай. На нейкі час уся сям'я з'ехала ў Тулон , але неўзабаве мама Евы зноў сышла ад мужа і разам з дачкой вярнулася ў Перпіньян . Яны ўдваіх пачалі зарабляць на жыццё кравецкімі майстэрствам. Раз'юшаны бацька не мог ім гэтага дараваць: і перыядычна з'яўляўся ў Перпіньяне з папрокамі і пагрозамі.

16 сакавіка 1884 году бацька напрасіўся да іх на абед, а калі Ева на хвілінку выйшла на балкон, у пакоі адбылася сварка. Бацька падстрэліў маці, якая праз тры тыдні пасля гэтага памерла, а затым бацька застрэліў сам сябе. Васемнаццацігадовая дзяўчына канчаткова пасялілася ў беднага сваяка ў Ніцы, але трагедыя, перажытая ёю, не давала ёй спакою.

Аднойчы Ева вырашылася скончыць жыццё самагубствам: яна хацела ўтапіцца ў рацэ. Яе спыніў выпадковы мінак. Мужчына запрасіў дзяўчыну на вячэру, падаў ёй начлег, а крыху пазней арганізаваў сустрэчу з дырэктарам трупы гастралюючага тэатра. Еву ўзялі ў трупу. Праз некалькі гадоў у ёй адкрыўся сапраўдны акцёрскі талент. Яна стала вялікай зоркай – камедыянткай, каралевай камедыі і фарсу.

Выступаючы з 1901 года пад сцэнічным псеўданімам Ева Лавальер, яна дасягнула сусветнай вядомасці і багацця. Казалі, што яна траціла ў месяц не менш 10.000 залатых франкаў, а Парыж быў ля яе ног. Нягледзячы на тое, што яна была звязана з Самюэлем (да яго смерці ў 1914) і ў іх было дзіця, яна не цуралася раманаў і іншых грахоўных знаёмстваў. Аднак ні слава, ні разгульнае жыццё не давалі ёй шчасця. Ева потым яшчэ шматкроць спрабавала скончыць жыццё самагубствам.

Упершыню Ева пачала думаць аб навяртанні ў 1910 годзе, калі апынулася на парозе смерці. Тады яна прыняла Камунію і пасыпанне попелам у Папяльцовую сераду. Але ўжо праз некалькі месяцаў пасля вяртання з бальніцы яна вярнулася да старога ладу жыцця.

Выратавальным пераломам ў жыцці актрысы быў ад'езд у Шансо-сюр-Шуазіль, дзе яна сапраўды навярнулася. Знаёмыя не маглі паверыць у шчырасць яе навяртання, лічачы гэта новай фантазіяй ці новай роляй, якую яна іграе. Пасля навяртання Ева цалкам парвала са старым жыццём, якое лічыла «балотам» (яна нават не чытала лістоў, якія да яе прыходзілі). Яна кінула тэатр, прадала дзве свае кватэры (большую частку грошай, каля аднаго мільёна франкаў, перадала жабракам і на патрэбы царквы). Яна хацела стаць манашкай, аднак ні адзін кляштар не адважыўся яе прыняць.

Цернямі ў яе сэрцы было яшчэ і тое, што яе дачка вяла грахоўны лад жыцця. Актрыса аддавала сабе справаздачу ў тым, што пэўным чынам яна сама была таму віной, і горача малілася за навяртанне дачкі.

На працягу некаторага часу Ева жыла недалёка ад Лурда, часта здзяйсняючы адкупляльную практыку. Напрыклад, яна, не гледзячы на надвор'е, праходзіла ўвесь крыжовы шлях басанож. Пад канец 1918 яна пачала хварэць. Яе стан здароўя рэзка стала пагаршацца. Лекары сцвярджалі, што яна невылечна хворая і што нават самае малое хваляванне можа прывесці да смерці. Аднак яна прыняла гэта за цудоўную навіну. У 1920 годзе дзякуючы дапамозе святара Ева зняла дом у вёсцы Цюільры. Яна стала францысканкай трэцяга ордэна пад імем Ева Марыя Найсвяцейшага Сэрца Езуса.

З 1921 па 1924 год - нягледзячы на вельмі дрэнны стан здароўя - Ева сем месяцаў у год праводзіла ў Паўночнай Афрыцы (у Тунісе), самааддана працуючы медсястрой у групе свецкіх місіянерак. У 1924 годзе ў Евы ўжо не было сіл на выезды з Францыі. Яна цяжка хварэла і пакутавала, пры гэтым яна адчувала сябе самай шчаслівай з жанчын. Ева кожны дзень чытала ружанец, Евангелле і малілася. Яна ўслаўляла Бога за ўсе тыя выгоды, якіх яна была пазбаўленая. Ева вельмі сумавала па дачцэ, якую любіла, але тая была ўжо страчана для яе. Яна малілася такім чынам: «Будзь дабраславёны Госпадзе, Які адабраў у мяне маё дзiця; не палічыў мяне годнай пераправіць яе да Цябе!»

Ева памерла 10 ліпеня 1929 году ў неверагодных пакутах: у яе выпалі ўсе зубы, твар распух, яна страціла вока. Але пры ўсім гэтым яна памірала з гарачай малітвай на вуснах. Пакуты былі выкупам, які яна заплаціла за свае грахі. Яна прымала ўсе пакуты як абдымкі дарагога Ісуса. «Будзь міласэрны, мой Стваральнік» - напісала ў дзённіку Ева Лавальер незадоўга да смерці.

У «Дзённіку душы» пад датай 20 студзеня яна напісала наступнае:

Маё любімае імя? Ісус.

Мая любімая кветка? Церні ў кароне.

Мая любімая ежа? Хлеб анёлаў.

Маё любімае пітво? Вада жыцця.

Маё любімае жывёла? Ягнё Божае.

Мой любімы водар? Кадзіла.

Маё любімае адзенне? Хрысцільная сукенка.

Мой любімы від спорту? Стаяць на каленях.

Мая любімая малітва? Прашу прабачэнне, дзякую, люблю.

Маё любімае месца? Галгофа.

Мая радзіма? Неба.

Мая любімая дабрадзея? Пакора.

Мой кіраўнік? Святы Дух.

Мая любімая кніга? Евангелле.

Маё любімае вяртанне? У глыбіню самой сябе.

Маё любімае занятак? Сузіранне.

Мой любімы дом? Дарога.

Мой любімы колер? Белы і чырвоны: чысціня і любоў.

Імя майго духу? Анёл-Ахоўнік.

Мая любімая біжутэрыя? Мой ружанец.

Мая ўласнасць? Мая труна.

Маё жаданне? Любіць Яго.

Мой сум? Ня ведаць, як Яго любіць.

Мая мэта? Ён.

Любімы жэст маіх рук? Складзеныя рукі.

Што мяне здзіўляе больш за ўсё? Яго любоў да мяне.

Што мяне больш за ўсё засмучае? Мая няўдзячнасць.

Мой любімы святы? Той, які даў Яму больш славы.

Мая любімая святая? Тая, якая больш Яго любіла.

Мой самы вялікі недахоп? Маўленне пра сябе.

Што такое хрысціянства? Ісціна.

Якая ў мяне перавага? Шчырасць.

Мой любімы плод? Ісус.

Маё любімае ўпрыгожванне галавы? Арэол.

Мая любімая ўзвышша? Крыж.

Мой любімае сродак перамяшчэння? Крылы.

Апошняя чаша Ісуса Хрыста? Губка.

Сталіца свету? Thuilliers (Цюільры).

Маё прозвішча? Францысканка.