Сварыцца сужэнцам, бывае, карысна!

Манастыр, у якім я маю гонар быць насельнікам, утварыўся не так даўно (у 1994 годзе) і вялікая частка браціі прыйшлі сюды ва ўзросце да 20 гадоў або крыху больш за тое. Асабіста я быў перапоўнены ўпэўненасцю, што ў гэтым святым месцы будзе ну проста рай на зямлі. Ага... рай. :) Што ўжо граху ўтойваць, бывалі канфлікты і паміж намі, часам даходзілі да боек. Цяпер, вядома, усё па-іншаму. Мы пасталелі і са смехам ўспамінаем «цярністы» пачатак свайго манаскага шляху, але было і такое. Шмат каму з нас здавалася, што вось толькі варта пераступіць парог кляштара і амаль аўтаматычна знікнуць недахопы характару і ўсё стане «шаўковым». Але не. Ідучы ў святое месца, мы з сабой прынеслі ўвесь груз сваіх недахопаў, з якімі трэба было карпатліва і ўзмоцнена змагацца, як і ўсім людзям на планеце, і не заўсёды да гэтага былі гатовыя. Гэта быў добры ўрок. Хоць і цяпер здараюцца непаразуменні паміж намі, але працякаюць яны не так балюча.

Напэўна, ідэалістычнымі парывамі мараць пра сябе і маладыя сямейныя пары, маўляў, у нас усё будзе інакш, чым у тых сем'ях, якія ўвесь час лаюцца. Ну, паўгода, год, сапраўды ўсё добра, але потым пачынаюць вылазіць непераможаныя слабасці. Пачынаюцца канфлікты, дзяльбы, прыдзіркі і іншае. Гэта ў лепшым выпадку. Не забуду трагічную гісторыю, якую распавёў мне хтосьці з вернікаў гадоў 10 таму. У гаражы загінуў ягоны знаёмы, які не жадаў ісці дадому па прычыне скандальнага характару жонкі. Вырашыў пераначаваць у гаражы, уключыў печку і задыхнуўся.

Зрэшты, гэты выпадак - як выключэнне. І калі я сутыкаюся з фактамі непапраўна дэспатычных адносінаў кагосьці з мужа ці жонкі да сваёй палавіны, то зусім не настойваю на захаванні сям'і. Ёсць прыдуркі, што і забіць могуць. Навошта з такімі жыць? Лепш сапраўды развесціся ад граху далей. У звычайных жа сямейных сварках некаторыя паважаныя святары бачаць нават карысць. Святар а. Аляксандр Яльчанінаў, піша:

- Часта сваркі адбываюцца ад папрокаў жонкі, якія цяжка прымаюцца мужам, нават калі гэтыя папрокі правільныя (самалюбства). Трэба разабрацца, адкуль гэтыя папрокі: часта яны ад жадання жонкі бачыць свайго мужа лепшым, чым ён ёсць на самай справе, ад падвышанай патрабавальнасці да яго, гэта значыць ад свайго роду ідэалізацыі. У гэтых выпадках жонка з'яўляецца сумленнем свайго мужа, і трэба так і прымаць яе папрокі. Мужчына, асабліва ў шлюбе, схільны апусціцца і супакоіцца на эмпірычнай дадзенасці. Жонка адрывае яго ад яе і чакае ад мужа большага. У гэтым сэнсе наяўнасць сямейных сутыкненняў, як гэта ні дзіўна, - доказ ажыццяўлёнага (а не толькі спраектаванага) шлюбу, і ў гэтым новым чалавеку, які зліўся з двух, жонка іграе ролю сумлення.

Вось чаму паміж блізкімі людзьмі сваркі часам нават карысныя: у агні сваркі згарае ўсё смецце крыўдаў, непаразуменняў, якія капіліся, часам, доўга. І пасля ўзаемнага тлумачэння і споведзі надыходзіць пачуццё поўнай яснасці і супакою - усё высветлена, нічога не гняце. Тады развязваюцца вышэйшыя здольнасці душы, і, маючы зносіны ўзаемна, дамаўляешся да дзіўных рэчаў, дасягаецца поўная аднадушнасць, аднадумства.

Мне здаецца, ён дакладна гаворыць, тым больш што сам быў жанаты. Увогуле сябры, калі так атрымаецца, што канфлікт у вашай сям'і непазбежны, дык няхай ён пройдзе з любоўю, калі можна так сказаць.

Ну і добрая прыпавесць, у канцы. Бабка прыйшла да святара з пытаннем: што рабіць з дзедам? Зусім нязносны стаў! Спрачаецца, няправасці сваёй не прызнае, лаецца! Зладзіць зусім нельга! Бацюшка дае ёй бутэльку з вадой і кажа: гэта святая вада, як толькі дзед парог пераступае пасля працы, або як толькі ён голас павышае, - адразу набяры ў рот святой вады і трымай колькі зможаш. Чым даўжэй трымаеш, тым больш святая вада дапаможа! Скончыцца вада ў бутэльцы, яшчэ прыйдзеш.

Праз тыдзень бабка бяжыць яшчэ за вадой: дзякуй, бацюшка! Дапамагла святая вада! Дзед цяпер шаўковы, спакойны. Жыццё ў нас цяпер, ну проста на зайздрасць суседзям - ціша ды роўнядзь! Налі-ка, бацюшка, яшчэ святой вадзіцы!